"Το σύνδρομο της Αθήνας"
Ο όρος σύνδρομο της Στοκχόλμης (Stockholm Syndrome) καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot και περιγράφει μια παράδοξη κατάσταση όπου οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι, ταυτίζονται και τρέφουν συμπάθεια, προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν και από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα για την επιβίωση τους.
Το 1973 τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν όμηροι στο θησαυροφυλάκιο τράπεζας (της Sveriges Kreditbank) κατά τη διάρκεια ληστείας, συνδέθηκαν συναισθηματικά με τους ενόπλους που τους κρατούσαν. Σύμφωνα με ψυχολόγους ο παράξενος αυτός δεσμός με τους κακοποιούς ήταν ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που ανέπτυξαν τα θύματα για να αντέξουν τη βία.
Ταυτίστηκαν κατά κάποιο τρόπο με τους θύτες, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθαν φόβο γι' αυτούς. Η ταύτιση αυτή βασίζεται στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο, αν αυτός είναι συνεργάσιμος. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία, αντιλαμβάνεται δε τις προσπάθειες όσων προσπαθούν να τον σώσουν-ελευθερώσουν ως απειλή.
Ο όρος σύνδρομο της Στοκχόλμης (Stockholm Syndrome) καθιερώθηκε από το Σουηδό ψυχίατρο και εγκληματολόγο Nils Bejerot και περιγράφει μια παράδοξη κατάσταση όπου οι όμηροι, οι αιχμάλωτοι, οι δέσμιοι, ταυτίζονται και τρέφουν συμπάθεια, προς αυτούς που τους αιχμαλώτισαν και από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα για την επιβίωση τους.
Το 1973 τέσσερις Σουηδοί που κρατήθηκαν όμηροι στο θησαυροφυλάκιο τράπεζας (της Sveriges Kreditbank) κατά τη διάρκεια ληστείας, συνδέθηκαν συναισθηματικά με τους ενόπλους που τους κρατούσαν. Σύμφωνα με ψυχολόγους ο παράξενος αυτός δεσμός με τους κακοποιούς ήταν ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που ανέπτυξαν τα θύματα για να αντέξουν τη βία.
Ταυτίστηκαν κατά κάποιο τρόπο με τους θύτες, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθαν φόβο γι' αυτούς. Η ταύτιση αυτή βασίζεται στην ιδέα ότι ο εγκληματίας δεν θα βλάψει τον αιχμάλωτο, αν αυτός είναι συνεργάσιμος. Ο αιχμάλωτος προσπαθεί να κερδίσει την εύνοια του εγκληματία, αντιλαμβάνεται δε τις προσπάθειες όσων προσπαθούν να τον σώσουν-ελευθερώσουν ως απειλή.
Το να υποκύπτεις στον καθημερινό βιασμό της αξιοπρέπειάς σου: μέσω της λεηλασίας του εισοδήματός σου και των εργασιακών σου δικαιωμάτων.
Το να ανέχεσαι τον καταλογισμό συλλογικών ευθυνών: σε οικονομικά εγκλήματα κατασπατάλησης και διασπάθισης δημοσίου χρήματος.
Το να καλείσαι να καλύψεις ταμειακά ελλείμματα του δημοσίου από τον οικογενειακό σου προϋπολογισμό: και συνάμα να αποδέχεσαι ότι όλα αυτά που σου επιβάλουν οι «ΑΠΑΓΩΓΕΙΣ» της ψήφου σου "είναι για το καλό σου".
Τότε έχουμε να κάνουμε με το «Σύνδρομο της Αθήνας».
Πρόσθεση σημείωσης
Δηλαδή, η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών είναι θύματα προπαγάνδας ότι έχουν φταίξιμο για εκατομμύρια και δισεκατομμύρια λεφτά που ουσιαστικά δανείζονταν οι πολιτικοί.
- Οι πολιτικοί, που υπέγραφαν για τα δανεικά, το έκαναν για να εξαγοράζουν ψήφους και προσωπική δύναμη (χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το μέλλον της χώρας).
- Οι ξένοι, που τους δάνειζαν τα λεφτά, το έκαναν για να οικειοποιηθούν μια μέρα τον πλούτο της χώρας (χωρίς κανένα ενδιαφέρον - ίσως και από χαιρεκακία - για το άθλιο μέλλον των κατοίκων της χώρας).
Ώστε, το Οικονομικό πρόβλημα προέρχεται από ένα Πολιτικό πρόβλημα. Δηλαδή εσωτερική ηθική ευθύνη για το κακό έχουν οι εκάστοτε διοικούντες από το 1974, ανάλογα με τα ποσά που δέχονταν να δανειστούν.
Λες και ήταν χθες...
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» 115 χρόνια πριν...
- Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι 'γυφτοχαρατζήδες', τώρα σε 'αθεώνουν' οι βουλευταί κ' οι δήμαρχοι.
-Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν 'φούρνους με καρβέλια', δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού...
- Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
-Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης;
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» 115 χρόνια πριν...
- Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμά τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σ' εξεθέωναν οι προεστοί κ' οι 'γυφτοχαρατζήδες', τώρα σε 'αθεώνουν' οι βουλευταί κ' οι δήμαρχοι.
-Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν 'φούρνους με καρβέλια', δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ' τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν, όν ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ αυτού...
- Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτήν διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κ' επιδεξιώτερον τον κόθορνον.
-Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας.
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ (Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα):
"...Ο καθένας πρέπει να ξέρει ότι σ'αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του, έτσι θα προσπαθήσουν πολλοί και θα το σώσει όποιος μπορέσει...
... Δε με μέλει αν βάλω σε δύσκολη θέση μια κυβέρνηση που δεν την σέβομαι, δεν είμαι καμωμένος για την κυβέρνηση ή για το κράτος, έγινα για το Έθνος, και το ξέρω επειδή γι'αυτό ίσα-ίσα πονώ. Για την κυβέρνηση μού έρχεται σιχαμός και καταφρόνια, άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νοιώθω τον Ελληνισμό...
...Όταν ένας του Γένους δε θέλει να χαθεί το Γένος, πώς μπορεί το Γένος να χαθεί? Αφού εγώ δεν το θέλω, πώς μπορεί να χαθεί το Έθνος μου? "
Από τον αναγνώστη Δημήτρη