Του Γιώργου Βασιλείου, εκπαιδευτικού
Ελλάδα 1960: Το τρένο ξεκινά. Είναι γεμάτο με ανθρώπους, όνειρα κι ελπίδες, όλα στοιβαγμένα στα βρώμικα βαγόνια του. Ο Γιάννης, ένας καπνεργάτης απ’ τη Μακεδονία, σκέφτεται το " λαμπρό μέλλον" που του έχουν υποσχεθεί οι "δουλέμποροι" της εποχής στη Γερμανία. Στις φάμπρικες, ένας ακόμα γκασταρμπάιτερ.
Ελλάδα 2011: Ο Δημήτρης, απόφοιτος του Πολυτεχνείου, μηχανολόγος μηχανικός, διαβάζει τις αγγελίες στην εφημερίδα. Ζητείται μηχανολόγος μηχανικός στο Κατάρ, προϋπηρεσία αδιάφορη, πρώτος μισθός 2000Ε/μήνα. Το σκέφτεται.
Ένας ακόμη νέος, σε μια άλλη εποχή έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα της μετανάστευσης.
«Θα μείνω 4 χρόνια. Θα αποταμιεύω το μισό μου μισθό και στα 4 αυτά χρόνια θα βγάλω 50.000Ε!» , λέει στους φίλους του. Είναι 28 ετών. Αξίζει τον κόπο; Αναρωτιέται φωναχτά.
Ακούω αυτές τις συζητήσεις καθημερινά από ανθρώπους πάνω κάτω στην ηλικία μου, 25-35 ετών. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν αξίζει τον κόπο. Η εποχή είναι δύσκολη με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας για τους νέους- και σε πολύ μεγάλο ποσοστό πτυχιούχους.
Ελλάδα 1960: Το τρένο ξεκινά. Είναι γεμάτο με ανθρώπους, όνειρα κι ελπίδες, όλα στοιβαγμένα στα βρώμικα βαγόνια του. Ο Γιάννης, ένας καπνεργάτης απ’ τη Μακεδονία, σκέφτεται το " λαμπρό μέλλον" που του έχουν υποσχεθεί οι "δουλέμποροι" της εποχής στη Γερμανία. Στις φάμπρικες, ένας ακόμα γκασταρμπάιτερ.
Ελλάδα 2011: Ο Δημήτρης, απόφοιτος του Πολυτεχνείου, μηχανολόγος μηχανικός, διαβάζει τις αγγελίες στην εφημερίδα. Ζητείται μηχανολόγος μηχανικός στο Κατάρ, προϋπηρεσία αδιάφορη, πρώτος μισθός 2000Ε/μήνα. Το σκέφτεται.
Ένας ακόμη νέος, σε μια άλλη εποχή έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα της μετανάστευσης.
«Θα μείνω 4 χρόνια. Θα αποταμιεύω το μισό μου μισθό και στα 4 αυτά χρόνια θα βγάλω 50.000Ε!» , λέει στους φίλους του. Είναι 28 ετών. Αξίζει τον κόπο; Αναρωτιέται φωναχτά.
Ακούω αυτές τις συζητήσεις καθημερινά από ανθρώπους πάνω κάτω στην ηλικία μου, 25-35 ετών. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν αξίζει τον κόπο. Η εποχή είναι δύσκολη με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας για τους νέους- και σε πολύ μεγάλο ποσοστό πτυχιούχους.
Όμως δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση του ΄50 ή του ΄60. Οι νέοι σήμερα έχουν στα χέρια τους το όπλο της γνώσης. Αυτό καλούνται να χρησιμοποιήσουν σήμερα κι εξαιτίας αυτού, ναι έχουν στον ήλιο μοίρα. Υπάρχουν άνθρωποι καταρτισμένοι που μπορούν να ανταπεξέλθουν στη δυσκολία.
Υπάρχει ακόμα στη χώρα μας η αλληλεγγύη, οι ανθρώπινες σχέσεις, η αλληλοβοήθεια. Υπάρχει η οικογένεια. Υπάρχουν οι αξίες και τα ιδανικά που καλούμαστε να υπερασπιστούμε. Και το σημαντικότερο: Υπάρχει ανάγκη για αγώνα.
Κι αγώνας χωρίς νέους αγωνιστές δε στέκει.
Είναι ανάγκη επιτακτική αυτή τη στιγμή εμείς οι νέοι να βάλουμε πλάτη.
Να αφήσουμε κατά μέρος τις προσωπικές φιλοδοξίες και το «σημίτικ dream» της εποχής του νεοπλουτισμού και να αγωνιστούμε. Πιθανότατα δε θα αποκτήσουμε ποτέ το πανάκριβο σπίτι, αυτοκίνητο κτλ. Θα έχουμε όμως την ηθική ικανοποίηση ότι αγωνιστήκαμε για τον τόπο μας.
«Είμαστε στο εμείς», όπως είχε πει κι ο Ιωάννης Μακρυγιάννης.
Τι να τα κάνεις τα χρήματα όταν θα είσαι μακριά από την οικογένεια, τους φίλους, τον τόπο που αγαπάς; Ο χρόνος δεν αγοράζεται. Το ίδιο κι η αγάπη. Αξίζει να παλέψει κανείς μαζί με αυτούς που αγαπά και να βρίσκεται στο πλάι τους. Να μοιραστεί την αγωνία τους και να προστρέξει σε βοήθειά τους.
Να μη γίνουμε εμείς, η νέα γενιά, οι «Αρχίλοχοι» του 2011. Να παλέψουμε για το μέλλον μας, το μέλλον του τόπου μας και των παιδιών μας. Με την πρωτοβουλία μας, τις γνώσεις μας, τη συνεργασία, την όρεξή μας για δουλειά και για ένα καλύτερο αύριο.
Να μην αφήσουμε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ να πανηγυρίσουν για τη «νίκη» τους. Να μην τους αφήσουμε να μας διώξουν. Θα τους διώξουμε εμείς και θα παλέψουμε για να ξανακερδίσουμε τα δικαιώματά μας και την ελπίδα που θέλουν να μας καταστρέψουν.
Ας μην φυγομαχήσουμε λοιπόν. Μένουμε Ελλάδα!
Nooz.gr