Του Γιώργου Παπαδόπουλου, οικονομολόγου/φοροτεχνικού
Το ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι όχι εάν μένουμε στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά εάν μένουμε στην εποχή της κρίσης.
Η οικονομική κρίση δεν είναι “χάρισμα” μόνο της χώρας μας, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν εισέλθει ηθελημένα ή άθελα τους σε ένα κυκεώνα χρηματοπιστωτικού μαρασμού.
Καμία δεν έχει καταφέρει να αποφύγει το να επιβάλει ή να αρχίσει να σκέφτεται να επιβάλει μέτρα λιτότητας στα δημοσιονομικά της. Χώρες που θεωρούσαμε τους επόμενους οικονομικούς γίγαντες βλέπουμε με τρόμο να προδίδουν τις προβλέψεις μας και να αρχίζουν με αργά αλλά σταθερά βήματα να εισέρχονται σε μία περίοδο ύφεσης.
Επομένως γιατί αυτή η παγκόσμια κατακραυγή για την Ελλάδα; Κύριοι είμαστε αυτή τη στιγμή ο αποδιοπομπαίος τράγος μίας παγκόσμιας κρίσης. Εάν δεν ήμασταν εμείς θα υπήρχε η Πορτογαλία, όλοι θα κατηγορούσαν για τα δεινά τους την Πορτογαλία ή την Ιταλία ή την Αγγλία. Ο κατάλογος με τα υποψήφια κράτη ώστε να κατηγορείς μεγάλος.
Όπως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη έτσι και ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την κρίση.
Το ερώτημα που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι όχι εάν μένουμε στην Ελλάδα της κρίσης, αλλά εάν μένουμε στην εποχή της κρίσης.
Η οικονομική κρίση δεν είναι “χάρισμα” μόνο της χώρας μας, αλλά ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν εισέλθει ηθελημένα ή άθελα τους σε ένα κυκεώνα χρηματοπιστωτικού μαρασμού.
Καμία δεν έχει καταφέρει να αποφύγει το να επιβάλει ή να αρχίσει να σκέφτεται να επιβάλει μέτρα λιτότητας στα δημοσιονομικά της. Χώρες που θεωρούσαμε τους επόμενους οικονομικούς γίγαντες βλέπουμε με τρόμο να προδίδουν τις προβλέψεις μας και να αρχίζουν με αργά αλλά σταθερά βήματα να εισέρχονται σε μία περίοδο ύφεσης.
Επομένως γιατί αυτή η παγκόσμια κατακραυγή για την Ελλάδα; Κύριοι είμαστε αυτή τη στιγμή ο αποδιοπομπαίος τράγος μίας παγκόσμιας κρίσης. Εάν δεν ήμασταν εμείς θα υπήρχε η Πορτογαλία, όλοι θα κατηγορούσαν για τα δεινά τους την Πορτογαλία ή την Ιταλία ή την Αγγλία. Ο κατάλογος με τα υποψήφια κράτη ώστε να κατηγορείς μεγάλος.
Όπως ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη έτσι και ένας κούκος δεν μπορεί να φέρει την κρίση.
Ακούμε και διαβάζουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για το πως θα έπρεπε να ήταν η οικονομία μας, για το που θα έπρεπε να βασιζόταν. Βιομηχανία και επεκτατισμός στα Βαλκάνια ή παραγωγή αγροτικών προϊόντων και ακόμα μεγαλύτερη προώθηση του τουρισμού. Τι είναι σωστό τι λάθος;
Η πραγματικότητα είναι ότι όποιο δρόμο και να είχαμε επιλέξει πριν 30 χρόνια τα αποτελέσματα θα ήταν τα ίδια. Απλά ας ρίξουμε μια ματιά σε οικονομίες που είτε στηρίζονται στην βαριά βιομηχανία (Γερμανία, Αμερική) είτε στο τομέα των υπηρεσιών (Αγγλία, Ελβετία) ή στον τουρισμό και στη γεωργία (Ισπανία, Γαλλία). όλες μα όλες αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα. Η κρίση είναι σαν την πανώλη του μεσαίωνα, δεν την νοιάζει τι υπηκοότητας είσαι. Τυφλή και αδυσώπητη
Δυστυχώς ή ευτυχώς η Ελλάδα είναι μέλος μιας μεγαλύτερης κοινότητας. Της ευρωπαϊκής. Το να προσπαθούμε να λύσουμε τα του οίκου μας και να νομίζουμε ότι θα φύγουν και τα προβλήματα είναι το λιγότερο αφελές (βλέπε Γερμανία). Από τη στιγμή που δέχεσαι να γίνεις μέλος μιας κοινότητας θα σκέφτεσαι και ως κοινωνικό ων.
Και το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι η αρρώστια του υπερκαταναλωτισμού που μάστιζε τις αναπτυγμένες αλλά άρχισε να εμφανίζετε και στις αναπτυσσόμενες χώρες.
Ο ψεύτικος νεοπλουτισμός που επιβλήθηκε στα κράτη και στους πολίτες οδήγησε να έχουν ένα ανόητο αίσθημα ασφάλειας και πως τίποτα κακό δεν πρόκειται να συμβεί. Κλείσαμε τα μάτια σε σημάδια των καιρών.
Το εύκολο κέρδος δίχως (φαινομενικά τουλάχιστο) την ανάληψη κινδύνου έγινε οδηγός μας. Μικρής διάρκειας κρίσεις που έγιναν την περίοδο 2000 - 2010 αντί να μας αφυπνίσουν για το πού βαδίζουμε μας πείσμωσαν.
Λεπτομέρειες είπαν μερικοί, εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της ευμάρειας το αποκάλεσαν άλλοι. Η παράλογη παραγωγή ηλεκτρονικού και υλικού χρήματος δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα.
Η οικονομική απομύζηση των μικροαστών και μεσοαστών, παρέχοντας τους μία πλαστή εικόνα για το πραγματικό τους πλούτο και τις καταναλωτικές τους δυνατότητες.
Η ασυδοσία των εταιριών - γιγάντων και το ότι “μπούχτισαν” τις αγορές με προϊόντα τους και συνεχείς ανανεώσεις αυτών. Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν μία πυραμίδα η οποία προκαλούσε δέος όταν την έβλεπες μόνο που τα θεμέλια της ήταν από άμμο.
Όπως κάθε κρίση έτσι και αυτή βασίζεται σε μία φούσκα, η οποία δυστυχώς για όλους μας δεν έχει ακόμα σπάσει. Αυτή η φούσκα είναι ο δανεισμός και τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS).
Κράτη και πολίτες βασίζονταν σε δανεικά για να ικανοποιήσουν την πείνα για κατανάλωση. Τράπεζες, κράτη, χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί δάνειζαν δίχως μέτρο πιστεύοντας ότι εξισορροπούν το κίνδυνο ασφαλίζοντας τα δάνεια τους. Ασφαλιστικές εταιρείες πουλούσαν τα ασφάλιστρα σε άλλες ξανάσφαλίζοντας τα.
Που είναι η αρχή που το τέλος μέσα σε αυτό το χάος; Είχαμε μια ευμάρεια άνευ προηγουμένου βασισμένη σε φούσκα. Έτσι μας μάθανε, έτσι ΘΕΛΑΜΕ να μάθουμε. Τώρα ήρθε η ώρα να θερίσουμε ό,τι σπείραμε.