Σπύρος Ριζόπουλος.
Οι κρίκοι στην αλυσίδα της κρίσης είναι πλέον ορατοί δια γυμνού οφθαλμού. Η ελληνική κρίση χρέους έγινε κρίση οικονομική , έγινε κρίση πολιτική και ο μεγάλος κίνδυνος είναι να φτάσει πλέον να απειλήσει την ίδια την κρατική υπόσταση της χώρας.
Είναι άλλο πράγμα το λιγότερο κράτος και είναι τελείως άλλο το αυτοκαταργημένο κράτος. Διότι πολύ φοβάμαι πως ο τρόπος με τον οποίο ενεπλάκη το ζήτημα των ειδικών μισθολογίων στην προσπάθεια της δημοσιονομικής εξυγίανσης μπορεί να αποβεί εξαιρετικά επικίνδυνος έως καταστροφικός.
Όποιος δεν ζει πάνω σε ροζ συννεφάκια μπορεί να είναι από τώρα βέβαιος ότι με ένστολους στους δρόμους και με δικαστές στα κάγκελα, δύσκολα μπορούμε να μιλάμε για στοιχειώδη λειτουργία του κράτους. Δυστυχώς όμως η εσωτερική ασφάλεια, η υπεράσπιση της εθνικής ακεραιότητας και η απονομή της δικαιοσύνης κατά ένα τελείως παράλογο τρόπο έγιναν μέρος του δημοσιονομικού προβλήματος και εάν δεν βρεθούν έστω και στο παραπέντε εναλλακτικές λύσεις, τότε τα χειρότερα έπονται.
Είναι σαφές πλέον πως οι απαιτήσεις της τρόικας έχουν ξεφύγει από το δημοσιονομικό συμμάζεμα και τον εξορθολογισμό και καταπατούν τις «κόκκινες γραμμές» κάθε κράτους που θέλει να συνεχίσει να παραμείνει κράτος. Συνεπώς για την κυβέρνηση το πρόβλημα δεν είναι να βρει από πού θα περικόψει τα 12 δις ευρώ αλλά αν θα αποφασίσει την αυτοκατάργηση του ελληνικού κράτους ή θα έχει το σθένος να ορίσει ως αδιαπραγμάτευτη την κρατική υπόσταση.
Είναι η στιγμή που πρέπει οι εκπρόσωποι της τρόικας και των δανειστών μας να ερωτηθούν από την ελληνική κυβέρνηση αν υπάρχει στις χώρες τους προηγούμενο τέτοιας μείωσης μισθών σε ανθρώπους που υπηρετούν στους πλέον νευραλγικούς τομείς ενός κράτους. Η Γερμανία θα έφτανε ποτέ στο σημείο να αφήσει να διαδηλώνουν έξω από τη γερμανική βουλή οι γερμανοί αστυνομικοί;
Το πράγμα λοιπόν έχει αρχίσει και σοβαρεύει πολύ. Η τρόικα παίζει με τη φωτιά αλλά τις φωτιές στα ελληνικά δάση τις σβήνουν οι πυροσβέστες. Σκέφτεστε τι θα γίνει σε περίπτωση που βρίσκονται σε ένα είδος «λευκής αποχής»; Το ίδιο μπορούμε να αναρωτηθούμε και για αυτούς που υπερασπίζονται τα εθνικά σύνορα σε στεριά, θάλασσα και αέρα. Το ίδιο για αυτούς που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον να απονέμουν δικαιοσύνη. Ναι, ακόμη όλοι αυτοί κάνουν το καθήκον τους από προσωπικό φιλότιμο, αλλά για πόσο;
Οι λειτουργίες του κράτους δεν έχουν όλες την ίδια βαρύτητα και την ίδια σημασία. Δεν είναι δυνατόν να θεωρούμε «ιερές αγελάδες» τους τεμπέληδες που πάνε μια φορά το μήνα στις υπηρεσίες τους για να πληρωθούν ή αυτούς/ές που χοντραίνουν κώλους αναπαυτικά καθισμένοι/ες στις καρέκλες τους και κοιτάζουν το ταβάνι ή κάνουν κουτσομπολιό στα τηλέφωνα. Δεν είναι δυνατόν να συνιστούν «κόκκινες γραμμές» τα ρουσφέτια βουλευτών, υπουργών, δημάρχων, νομαρχών και κάθε μαλάκα της κομματικής νομενκλατούρας και την ίδια στιγμή η χώρα να εκτίθεται σε πρωτοφανείς κινδύνους αποδιοργάνωσης. Δεν είναι δυνατόν να στέκονται όλοι σούζα μπροστά στα προνόμια της Εκκλησίας και να συζητάμε σοβαρά πως θα λύσουμε το δημοσιονομικό πρόβλημα περικόπτοντας το μισθό του αστυνομικού, του πυροσβέστη, του καταδρομέα, του πιλότου, του πλοιάρχου της φρεγάτας και του δικαστή. Εκτός αν έχουνε αποφασίσει πως θέλουν να «κλείσουν το μαγαζί» και δυσκολεύονται να μας το πουν.
Πάντως τα πρόδρομα συμπτώματα είναι ήδη ανησυχητικά. Ο καβγάς του κ. Δένδια με τη «Χρυσή Αυγή» για τα «τάγματα εφόδου» είναι μόνον πρόλογος στο κυρίως θέμα. Στην κοινωνία όπως και στη φύση, δεν υπάρχουν κενά. Όπου το κράτος αδυνατεί να εγγυηθεί τη στοιχειώδη λειτουργία των θεσμών αρχίζουν τα «παρατράγουδα». Για να ακριβολογώ αρχίζει η λειτουργία ενός παρακράτους που βρίσκει ελεύθερο έδαφος στην απουσία του κράτους. Χθες ήταν οι πάγκοι των μεταναστών μικροπωλητών γιατί η αστυνομία δεν έχει τις δυνάμεις να κάνει τη δουλειά της, αύριο θα έχουμε αυτοδικίες γιατί οι δικαστικοί δεν θα κάνουν τη δική τους δουλειά και μεθαύριο θα έχουμε παραστρατιωτικά αποσπάσματα που θα αναλάβουν να φυλάνε τα σύνορα. Εκεί πάμε. Όποιος δεν το βλέπει απλά εθελοτυφλεί για να ξεμπερδεύει εύκολα με τους όρους που θέτουν οι εκπρόσωποι των δανειστών μας.
Δεν ξέρω αν στο οικονομικό επιτελείο πιστεύουν ότι το πρόβλημα της ασφάλειας της χώρας μπορούν να το λύσουν οι «μπούληδες» των ιδιωτικών εταιρειών security, οι οποίοι όλη την ημέρα τρώνε τυρόπιτες, φοβάμαι όμως πως βλέπουν μόνον το δέντρο και χάνουν το δάσος. Βλέπουν τους αριθμούς των ποσών τα οποία πιέζονται να εξοικονομήσουν και χάνουν από το οπτικό τους πεδίο τη μεγάλη εικόνα ενός κράτους που κινδυνεύει να αυτοκαταργηθεί. Πεδίον δόξης λαμπρό για πάσης φύσεως «κουκουλοφόρους», εντός και εκτός συνόρων.
ΥΓ1: Εθνική ευθύνη αυτή τη στιγμή σημαίνει να κόψουν το λαιμό τους να βρουν τα ποσά που απαιτούνται, χωρίς να θέσουν σε κίνδυνο την κρατική υπόσταση της χώρας. Δεν με νοιάζει που ή πως θα τα βρουν, αρκεί να τα βρουν.
ΥΓ2: Προφανώς και έχω άποψη για το που και πως μπορούν να βρεθούν τα χρήματα. Αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που κυβέρνησε για τριάντα χρόνια. Η ώρα της αλήθειας έχει έρθει για αυτούς που συγκυβερνούν. Η ώρα να αναμετρηθούν με το παρελθόν των κομμάτων τους και των παρατάξεών τους και με τις κομματικές πελατείες τους. Από αυτή την αναμέτρηση θα βρουν τα λεφτά.
Link απο φίλο αναγνώστη.