Α. Μια βαθύτερη ματιά στην ελληνική κοινωνία μας δίνει την
επίγνωση ότι ο κοτζαμπασισμός δεν
νικήθηκε ποτέ. Τι κι αν χύθηκαν ποτάμια από αίμα αγνών Ελλήνων αγωνιστών
για να δημιουργηθεί ένα κράτος ελεύθερων ανθρώπων, τι και αν στην πορεία
χάθηκαν άνθρωποι και ψυχές στον αγώνα για την ισότητα και την κοινωνική
δικαιοσύνη, ο κοτζαμπασισμός δεν νικήθηκε. Απλά μεταβλήθηκε, μετατράπηκε σε άλλου
τύπου επιχείρηση. Στην Ελλάδα η
«βιομηχανική επανάσταση» και ο καπιταλισμός μετέτρεψαν τον κοτζαμπάση
γαιοκτήμονα σε επιχειρηματία, βιομήχανο, πολιτικό. [1]
Κουβαλώντας την ίδια λογική κυριαρχίας στον λαό,
που τους συνοδεύει αιώνες, φρόντισαν πρώτα ανατρέψουν - ακόμα και βίαια - όσους
προσπάθησαν να μειώσουν ή να εξαφανίσουν την ισχύ τους και να μην επιτρέψουν να σηκώσει κεφάλι σε κάθε επίπεδο αυτός ο λαός.
Οντας (χωρίς να το γνωρίζουν οι περισσότεροι)
πλατωνιστές, φρόντισαν να συγκροτήσουν τη νέας μορφής ολιγαρχία της χώρας και
να την στελεχώσουν με τέκνα, ανηψιούς και διάφορους άλλους πρόθυμους
οσφυοκάμπτες.
Β. Αυτοί
νεμήθηκαν τον πλούτο της χώρας, αυτοί νεμήθηκαν κάθε μορφής επένδυση και
χρηματοδότηση, αυτοί νεμήθηκαν μέσα από τα αστικά κόμματα την εξουσία. Δημιούργησαν
στην Ελλάδα μια κυρίαρχη αντίληψη και μια κυρίαρχη κουλτούρα δυτικότροπης
προέλευσης για να ξεχωρίζουν από το «λαουτζίκο», δημιούργησαν
την κυρίαρχη αντίληψη «περί του ζειν και του ευ ζειν». Από τα ακραία φαινόμενα του «γκροτέσκου» της μαντάμ
Σουσού, έως τα ευρύτατα προβαλλόμενα «ξέκωλα της Μυκόνου» και τα γιγάντια
κότερα, η διαφορά είναι μόνο χρονική.
Η πολιτισμική ταυτότητα, η «κουλτούρα» και η αντίληψη παραμένει η ίδια. Η
λογική του τσέλιγκα και του μεγαλογαιοκτήμονα παρέμεινε η ίδια και την ίδια
λογική και αντίληψη πέρασαν μέσα από την επίσημη εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά
και την ευρύτερη κοινωνική παιδεία.
Αμεσοι αρωγοί τους στον
μετασχηματισμό και στην διατήρησή τους ήταν όσα αυτοί επέλεξαν και επέβαλαν
στον ελληνικό λαό: ο καπιταλισμός σαν
σύστημα οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης και η ψευδοδημοκρατία σαν σύστημα
πολιτικής οργάνωσης. Με την τρομοκρατία του φόβου της πείνας και την
κατοχύρωση της εξουσίας στην πλευρά τους, θεσπίζοντας νόμους και κυβερνώντας επέβαλλαν στον κολίγο, τον άκληρο , τον
μικροϊδιοκτήτη γης και μετά τον πρόσφυγα, τον κατατρεγμένο, τον εργάτη, τον
φοβικό μικροαστό την δική τους αντίληψη ζωής, που όλους αυτούς τους ήθελε στο
μαντρί … .
Ο
καπιταλισμός, που λογίζει τους ανθρώπους ως ανταλλακτικά και κομμάτια των
μηχανών παραγωγής στα εργοστάσια του κάθε κέρδους του, βόλευε την μεταλλαγή στους
ρόλους και βολεύει μια χαρά την διατήρησή των κοτζαμπάσηδων στην ουσιαστική
εξουσία. Παράλληλα, ο καπιταλισμός έχει και αυτός ανάγκη από την χρησιμοποίηση
μεγάλου αριθμού όχι ιδιαίτερα ειδικευμένων ανθρώπων για τις λειτουργικές του
δραστηριότητες : μέτρια ειδικευμένοι εργαζόμενοι – ελάχιστα εκπαιδευμένοι
καταναλωτές των προϊόντων του καπιταλισμού – όλοι δέσμιοι της κουλτούρας και
της αντίληψής ζωής του καπιταλισμού. Η
αντίληψη «είσαι όσα χρήματα έχεις» μαζί με όσα αυτό σηματοδοτεί, ακόμα και στην
αντίληψη μιας μικροκουλτούρας, ενός «στυλ» διαπότισαν την ελληνική κοινωνία (όπως
και την παγκόσμια πραγματικότητα). Μόνο που στην Ελλάδα υπήρχε η μακραίωνη
παράδοση του τσέλιγκα, του μεγαλογαιοκτήμονα, του «κατ’ επάνω», του αρχαίου
πλούσιου αριστοκράτη ευγενούς γενιάς στην οποία προσέφεραν θεωρητική κάλυψη οι
παραλογισμοί του Πλάτωνα και της Ιδανικής Πολιτείας του …[2] . Ετσι, τον κολίγο τον μετέτρεψαν σε «ελεύθερο
εργάτη» ενταγμένο σε μία νέα μηχανή δουλείας. Αν πριν η βίωση του κολίγου εξαρτιόταν από τον τσιφλικά, τώρα εξαρτάτο
από το αφεντικό, τον εργοδότη. Στην κεφαλή της νέας κοινωνικής πυραμίδας
τοποθετήθηκαν και τοποθετούνται οι γόνοι και απόγονοι … .
Η
ψευδοδημοκρατία ήταν το άλλο μαύρο χέρι της συντήρησης. Στον τόπο που
διώχθηκαν από τον λαό και καταργήθηκαν οι βασιλιάδες, στον τόπο που
σατιρίστηκε, εκμηδενίστηκε και φιλοσοφικά νικήθηκε η «εξ αίματος αριστοκρατία»
και ο «πλούτος», στον τόπο που εφευρέθηκε η δημοκρατία και στον λαό που πέθανε
για την λευτεριά του, μας επέβαλλαν βασιλιάδες, αυλές, παλάτια, κυβερνητάδες
και υπουργούς, ελέω Θεού στην αρχή, ελέω της Ελλάδος (και όχι των Ελλήνων) στην
συνέχεια. Ακόμα και ο Πλάτωνας θα
συμφωνούσε πως το πολίτευμα αυτό δεν είναι δημοκρατία, αλλά ολιγαρχία, που
δίνει την απόλυτη εξουσία σε ελάχιστους
να ορίζουν τους πολλούς. Θα συμφωνούσε ευτυχής μάλλον και ο Πλάτων, ότι η ισότητα που διακηρύσσει η ψευδοδημοκρατία ισχύει μόνο μετά θάνατον,
ότι η έννοια «Πολίτης» είναι κάτι που μόνο γράφεται στην υποχρεωτική ταυτότητα
του ζωντανού και η συμμετοχή του λαουτζίκου είναι ένα βέλασμα και αυτό όποτε
ορίσει ο τσοπάνος, ότι θέλει να ακούσει τα πρόβατα … .
Για
αυτό η χώρα αυτή πρέπει να μετονομαστεί. Να αφαιρεθεί από το όνομά της το
δοξασμένο όνομα της Ελλάδας και των Ελλήνων και να μετονομαστεί σε
«Δημοκρατία των Μπέεεε».
Γ. Αν θέσουμε παράλληλα
την Ελλάδα και ένα μαντρί και τα εξετάσουμε θα καταλάβουμε το ορθό του
παράδοξου φαινομενικά αιτήματός μου. Δεν προσπαθώ να αποδείξω ότι το πολίτευμα της χώρας δεν είναι η
«Δημοκρατία». Αυτό το αντιλαμβάνεται κάθε άνθρωπος που έχει στοιχειωδώς
μελετήσει πολιτική ιστορία και σέβεται στο
ελάχιστο τον εαυτό του. Αυτό που ταυτίζεται εντυπωσιακά στα παραπάνω
υποσύνολα και αποδεικνύει πολυετή ιστορική συνέχεια είναι το σύνολο της
υπόστασης και λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους.
Όπως και το μαντρί έτσι και η Ελλάδα και μάλιστα με
δογματοποιημένη πολλές φορές την περί κυριότητας αντίληψη (π.χ. ανήκομεν εις
στην Δύσιν, ανήκομεν εις την Μ. Βρετανίαν, εις τις Η.Π.Α., ανήκομεν στην
Ευρώπην κ.ο.κ. και γενικώς ανήκομεν …), ανήκει σε κάποιο αρχιτσέλιγκα. Δεν
είναι δυνατόν το μαντρί «η Ελλάς» να μην ανήκει σε κάποιον, διότι η περί ετεροκυριότητας
αντίληψη διατρέχει τις διδαχές του συστήματος, όπως το διατρέχουν οι διδαχές
περί ανωτερότητας κάποιων άλλων και περί κατωτερότητας του μαντριού και του
πληρώματος του (δηλ. των ντόπιων προβάτων: του «λαουτζίκου»). Μετά τον
διεθνή αρχιτσέλιγκα τοποθετείται ιεραρχικά κάποιος ντόπιος τσέλιγκας, ο οποίος
αναλαμβάνει την γενική διαχείριση του μαντριού και αυτός τοποθετεί τον
αρχιτσοπάνο, τους υποτσοπάνους-βοηθούς και τα τσοπανόπουλα, ώστε το κοπάδι των
προβάτων να είναι αποδοτικό. Μήπως δεν είναι ανάλογη της διάρθρωσης της Ελλάδας
αυτή η περιγραφή ;
Για να το κάνω ακόμα πιο ενδιαφέρον σας υπενθυμίζω
ότι αυτοί επιλέγουν και τα τσοπανόσκυλα, αλλά τα τσοπανόσκυλα είναι διαχρονική
ανάγκη του συστήματος. Ποια είναι στην Ελλάδα τα τσοπανόσκυλα ;
Αν δεν το έχετε αντιληφθεί. Σταματήστε αμέσως το διάβασμα του κειμένου και
δείτε την μεσημεριανάδικη εκπομπή που γράψατε σε DVD για να μην τη χάσετε !. Τα τσοπανόσκυλα είναι αυτά που προσέχουν τα
πρόβατα να μην φύγουν σε «άλλες Πολιτείες», αυτά που γαβγίζουν και δαγκώνουν τα
απείθαρχα πρόβατα και ενίοτε «εκ δικαιολογημένης – κατά το τσοπάνο – ταραχής
και υπέρβασης των ορίων της άμυνας προκληθείσας υπό των ιδίων των προβάτων»,
σκοτώνουν και κανένα. Δεν γίνεται μαντρί
χωρίς τσοπάνο και σκυλιά … . Όπως και στην ουσία έτσι και στην αλληγορία τα
τσοπανόσκυλα είναι και αυτά όντα που λογίζονται πως ανήκουν στο ζωϊκό βασίλειο,
όπως και τα πρόβατα. Απλά τα τσοπανόσκυλα, παρότι ζώα, επιλέγονται για άλλο
ρόλο.
Οπως
και στην λειτουργία της δημοκρατίας του καπιταλισμού, τα ζώα είναι αυτά που
παράγουν. Βγαίνουν τα «ζωντανά» το πρωί από τη στάνη, όπου προσπαθούσαν όλη
νύχτα να κοιμηθούν στριμωγμένα, και με την καθοδήγηση και επίβλεψη του
τσοπάνου, των βοηθών του, των τσοπανόπουλων (εκπαιδευόμενοι) και την συνοδεία
των σκύλων οδηγούνται υποχρεωτικά όπου
επέλεξε το σύστημα (συγγνώμη, η «τσοπανοδιοίκηση» ήθελα να γράψω) ότι είναι η καλύτερη περιοχή για βοσκή.
Κατά την πορεία και την παραμονή
απαγορεύονται και τιμωρούνται αυστηρώς οι παρεκκλίσεις, ακόμα και οι τυχαίες.
Περί αυτονομήσεως και ελευθερίας ουδείς λόγος και ούτε τα πρόβατα το σκέπτονται
πια, διότι, ως γνωστόν, έχουν διδαχθεί
ότι καραδοκούν οι λύκοι … . Ασχέτως εάν οι λύκοι δεν υπάρχουν ή δεν είναι
λύκοι τελικά, ασχέτως εάν οι λύκοι τρώνε
τα πρόβατα όταν πεινούν ενώ το σύστημα των τσοπάνηδων τα τρώει εκ συστήματος,
ασχέτως εάν τα πρόβατα τελικώς εξοντώνονται από το σύστημα για να παραχθεί
κέρδος, η αντίληψη ότι «έξω από το μαντρί σε τρώνε οι λύκοι» είναι μια κυρίαρχη
διδαχή που πείθονται να πιστεύουν οι άνθρωποι (λάθος και πάλι : τα πρόβατα
εννοούσα). Είναι μια διδαχή δομική για την «εύρυθμη» λειτουργία του συστήματος,
εξ ου και το λαϊκό ρητό «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Φόβος λοιπόν και πάλι φόβος,
ως διαβατήριο της ευνομίας, της τάξεως, αλλά και της εν στάνη ζωής. Εν ανάγκη
και για την απόδειξη της ορθότητας της αντίληψης εφευρίσκουμε ή δημιουργούμε
λύκους για να φάνε κανένα ατίθασο πρόβατο και να παραδειγματιστούν τα υπόλοιπα στον φόβο της ελευθερίας και στην
αναγκαιότητα του συστήματος που προστατεύει από τον φόβο δια του φόβου.
Το σύστημα έχει την λειτουργική του
ταυτότητα και οντότητα. Τα πρόβατα, όπως
και οι κάτοικοι της «Δημοκρατίας των Μπέεεε», δεν ταϊζονται από τρίτους.
Εργάζονται μόνα τους για να βρουν την τροφή, πάντα στα όρια που επιβάλλει το
σύστημα και ο τσοπάνος. Είναι όμως μέσα στα πλαίσια αυτά «υπεύθυνοι και
ελεύθεροι πολίτες», συγνώμη πρόβατα ήθελα να σημειώσω!!! Τα
πρόβατα, κατόπιν της βρώσεως της τροφής που μόνα τους εξευρίσκουν, παράγουν
γάλα, αρμέγονται τακτικά από τρίτους και μόνο το ελάχιστο αναγκαίο γάλα
αφήνεται για τα μικρά τους. Κουρεύονται απάξ ετησίως, ως να φορολογούνταν, και
το χείριστο όλων: επιλέγονται για θυσία στον βωμό του κέρδους, διότι ως γνωστόν
το μαντρί έχει λειτουργικά έξοδα και κάποιος πρέπει να τα πληρώσει.
Ιδιαίτερα δε, όταν το μαντρί δεν πηγαίνει καλά
οικονομικά (ως εν προκειμένω η «Δημοκρατία των Μπέεε») και δεν αποφέρει την
απαιτούμενη κερδοφορία εις το τσελιγκάτο, ώστε να χαρακτηριστεί κερδοφόρος
επιχείρηση, είναι βέβαιο καθώς διακηρύσσουν μια σειρά από τσοπάνους και
υποτσοπάνους ότι φταίνε τα πρόβατα που
δεν παράγουν αρκετό γάλα, δεν έχουν αρκετό μαλλί κλπ. … και αυτά καλούνται να
πληρώσουν τα ελλείμματα αρμεγόμενα σε εξοντωτικούς ρυθμούς και εν τέλει σφαγιαζόμενα
σε έτι μεγαλύτερους αριθμούς … . Παράλληλα, λαμβάνονται ειδικά μέτρα για να υπάρξει
ανταγωνιστικότητα και «ανάπτυξη»: μειώνεται η χορηγούμενη στα πρόβατα τροφή
(ως γνωστόν τα πρόβατα έχουν λίπος …), οι επισκέψεις των κτηνιάτρων και εν
γένει η περίθαλψη των ασθενών προβάτων και φυσικά σφαγιάζονται τόσο οι νεότεροι
αμνοί (έχουν καλύτερη τιμή), όσο και τα μεγαλύτερης ηλικίας πρόβατα. Για να ανταπεξέλθει δε το μαντρί της
«Δημοκρατίας των Μπέεε» στην κρίση εκποιούνται και παραδίδονται με συνοπτικές
διαδικασίες σε διαφόρους «επενδυτές» ζωέμπορους δεκάδες πρόβατα, βοσκότοποι και
άλλα χρήσιμα εργαλεία της στάνης.
Αν τα πράγματα το ευνοούν, εισάγονται και νέες
ποικιλίες προβάτων που είναι πιο κερδοφόρα παραγωγικές για τους τσέλιγκες.
Το σύστημα όμως έχει και τις
διδαχές, τις εικόνες και την «πολιτισμικότητά» του. Η κλασσική ειδυλλιακή εικόνα του βουκόλου (τσοπάνος) παίζοντος
φλογέρα, ενώ στο κάτωθι καταπράσινο λιβάδι βόσκουν ήρεμα και με τάξη τα πρόβατα
επιτηρούμενα από σκύλους καθήμενους μεν, αλλά οσφριζόμενους πάντοτε τον αέρα, μπορεί αναλυόμενη να προσφέρει τα πάντα για
το ιδεατό του συστήματος, προσφέρει διδαχές, εικόνα, μουσική, «πολιτισμό». Προσφέρει την ιδεατή κατάσταση του
συστήματος, η οποία ακόμα και να πραγματωθεί είναι μόνο στιγμιαία, καθώς εκ
συστήματος πάντοτε της εικόνας επακολουθούν βίαια αρμέγματα - στραγγίγματα,
σφαγές κλπ. . Η ιδεατή αυτή
εικόνα του συστήματος, ακόμα και εάν στην πραγματικότητα είναι στιγμιαία,
προσφέρει εκατοντάδες χρησιμότατα συμπεράσματα για το σύστημα και τις
επιδιώξεις του. Ευαγγελίζεται εν τέλει το σύστημα μια ιδεατή στιγμή ηρεμίας (που στην
πραγματικότητα δεν υπάρχει) και ευδαιμονίας για να πείθει τους ανθρώπους να
είναι πρόβατα, μήπως και βρουν το λιβάδι τους και τους αναγκάζει να αρμέγονται
και να εξοντώνονται συστηματικά για να υπάρξουν για μια στιγμή στην εικόνα … ,
για να βιώσουν την «απόλαυση».
Δεκάδες πράγματα μπορούμε να
προσθέσουμε στην Δημοκρατία των Μπέεεε, ακόμα και τις κουδούνες που φοράνε στο πρόβατο που επιλέγεται για αρχηγός του
κοπαδιού και στα ατίθασα πρόβατα για να βρίσκουν εύκολα. Μπορούμε να
αναλογιστούμε την τιμωρία των
ανυπάκουων και των ατίθασων, η οποία πραγματώνεται με μία σειρά τιμωρητικών
μέτρων. Μπορούμε να σκεφτούμε το επίπεδο της εκμετάλλευσης, την ποιότητα και
την ποσότητα της τροφής, το γεγονός ότι
τα πρόβατα ανταλλάσσουν εν τέλει την ίδια τους τη ζωή για λίγη τροφή. Μπορούμε να μιλήσουμε και για τον μηρυκασμό, ο οποίος
ως γνωστόν συμβαίνει κατά τις βραδινές ώρες, όταν όλως τυχαίως η τηλεόραση της
«Δημοκρατίας των Μπέεε» παρουσιάζει δελτία ειδήσεων με παρέλαση ειδικών
τσοπάνων, οι οποίοι ομού με τους παρουσιαστές διαγκωνίζονται για το ποιος θα
πείσει τα πρόβατα ότι έξω από το μαντρί και
χωρίς τον τσέλιγκα καραδοκεί ο κίνδυνος και είναι βέβαιος ο θάνατος … .
Ένα
σύγχρονος ελληνικός παραλληλισμός θα ήταν αυτός της διαχείρισης του κοπαδιού σε
περιόδους κρίσης. Εγινε πιο πάνω, αλλά και πάλι επισημαίνω ότι στις
«Δημοκρατίες των Μπέεε», τα ίδια εφαρμόζουν και στους ανθρώπους. Μειώνουν την
τροφή και μειώνουν την ποιότητά της, τα κουρεύουν συνεχώς, τα στραγγίζουν στο
άρμεγμα, τα σφάζουν, ώστε να προκύψουν τα κέρδη που χρειάζεται ο τσιφλικάς και
απαιτεί ο αρχιτσιφλικάς για να μην καταργήσει το μαντρί.
Θα μου πείτε ότι οι άνθρωποι επιλέγουν τον τσοπάνη τους.
Μεταξύ ποίων; θα σας απαντήσω και, ακόμα περισσότερο, για να κάνει τι ο τσοπάνης; μήπως θα
ήταν λάθος να σας απαντήσω και με τρόπο απόλυτο ότι είναι τέτοιο το «πολίτευμα»,
που όποιον επιλέγουν τον επιλέγουν
αποκλειστικά και μόνο για να τους κάνει τον τσοπάνη και μόνο τον τσοπάνη και
ότι όποιον και να επιλέξουν πάλι τον ρόλο του τσοπάνη θα διαδραματίζει.
Και επειδή τα πράγματα είναι πολύ
απλά: μήπως και οι άνθρωποι δεν
επιλέγουν τον «αρχηγό» τους, τον τσοπάνη τους με ένα «μπέεεε»; Τι διαφορά δηλαδή έχει το σύστημα της
εξουσίας και της πολιτείας αυτής από το τσοπαναριό; Ιδια είναι στην ουσία
τους και εμείς νομίζουμε ότι δεν είμαστε
πρόβατα, αλλά άνθρωποι. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο μας διαχειρίζονται και αυτό που μας έμαθαν να κάνουμε και κάνουμε τελικά
σε τούτη εδώ την χώρα είναι απλά ένα μπέεεε.
Για να το εννοήσετε ακόμα καλύτερα :
τι συμβαίνει όταν τα πρόβατα πιέζονται
αφόρητα, υπεραρμέγονται ή οδηγούνται στην σφαγή ; Κάποια δεν κάνουν απολύτως
τίποτα, εξοντώνονται βουβά, τσιμουδιά δεν βγάζουν… συσπειρώνονται, κατεβάζουν το κεφάλι και ελπίζουν. Ελπίζουν ότι θα
επιλεγεί το διπλανό τους … ότι αυτά θα γλυτώσουν. Εάν τα τσιμπήσει η γκλίτσα του τσοπάνου και τα επιλέξει τραβώντας τα,
τότε κάποια από αυτά μπορεί να κάνουν αυτό που κάνει και ένα πολύ μεγάλο μέρος
της κοτζαμπασοκρατούμενης κοινωνίας της
Ελλάδας : μπέεεε … και άιντε γειά … .
Το πώς κατέληξε ένας λαός
δημιουργικός και πρωτοπόρος, που ζει σε μια πατρίδα γεμάτη φως που τα έχει όλα
μέσα της και γεννά την ανάγκη της αναζήτησης και της δημιουργίας να έχει
μετατραπεί σε «Δημοκρατία των Μπέεεε…» θα το καταλάβετε, εάν ξαναδιαβάσετε το
πόνημά μου αυτό.
Είναι ζήτημα συστημικό, είναι ζήτημα
ουσίας. Αυτό το σύστημα σε μετατρέπει σε
«μπέεεε …». Αυτό θέλει από εσένα: να
σε εκμεταλλεύεται σαν το πρόβατο και όπως και για τα πρόβατα ισχύει: αυτό το
σύστημα δεν σε εκμεταλλεύεται και δεν σε τρώει εξόν και πέσεις νεκρός[3].
Τότε απλώς σε σιχτιρίζει και σε θάβει … Μέχρι όμως τότε … άρμεγμα, κούρεμα, σφαγή.
Για να ξαναγίνεις πρώτα άνθρωπος και
αμέσως κατόπιν Ελληνας, για να ξαναβρείς τα αιώνια πατήματά σου και να
ξαναδιαβείς τα μονοπάτια της ελευθερίας και της δημιουργικής σου οντότητας και
σκέψης πρέπει να ξεπεράσεις το καθεστώς
της «Δημοκρατίας του Μπέεεε…» Αν θες
να είσαι άνθρωπος και όχι πρόβατο επί σφαγή, χτίσε το δικό σου ανθρώπινο
σύστημα, γκρέμισε τα μαντριά και τις στάνες, κατάργησε τους τσοπάνους και βρες
ξανά τον τρόπο να λειτουργείς ως άνθρωπος μαζί με τους άλλους ανθρώπους και όχι
ως πρόβατο στο μαντρί τους.
Κάνε την εφεύρεση, ψάξε ! Το έχεις
μέσα σου.