Ο πρωθυπουργός είναι εμφανώς στριμωγμένος πολιτικά και η χώρα κατρακυλάει σε έναν επικίνδυνο κατήφορο. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα πραγματικό πολιτικό reset, μια επανεκκίνηση. Η πραγματική συναίνεση είναι μια λύση. Μια συναίνεση που θα βασίζεται όμως σε ένα «συμβόλαιο», μια εθνική συνεννόηση σε θεμελιώδεις στόχους. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα, θα αποτελεί μια επανάληψη της κυβέρνησης Ζολώτα.
Η συναίνεση δεν μπορεί να εξασφαλισθεί από τον κ. Παπανδρέου «δωρεάν». Θα απαιτήσει κινήσεις πολιτικού «μεγαλείου» που μέχρι τώρα δεν έχει αποδείξει ότι διαθέτει, καθώς και την πλήρη απελευθέρωσή του από το βαθιά πασοκικό του DNA. Δεν μπορεί, π.χ., να ζητήσει συναίνεση με αξιόπιστο τρόπο αν δεν σηκωθεί στο βήμα της Βουλής για να πει καθαρά και ξάστερα, με δικά του λόγια, πως «έκανα μεγάλο λάθος στον τρόπο που άσκησα αντιπολίτευση. Επρεπε να ήμουν πολύ πιο συνεργάσιμος σε ορισμένα κρίσιμα θέματα, όπως τις αλλαγές στην παιδεία, τις αλλαγές στις ΔΕΚΟ, ακόμη και στο πάγωμα μισθών». Αν δεν το πει, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν έχει αντιληφθεί ο ίδιος πόσο καταστροφική ήταν η αντιπολίτευσή του ή ο πολιτικός του εγωισμός δεν του επιτρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Για να ζητήσει συναίνεση από τον ελληνικό λαό, τον κ. Σαμαρά ή όποιον άλλον, οφείλει επίσης μια δημόσια εξήγηση για την παραπλανητική εκείνη τοποθέτηση που έλεγε πως «λεφτά υπάρχουν».
Δεν τελειώνουμε όμως εδώ. Αν θέλει τη συναίνεση, ο κ. Παπανδρέου πρέπει, έστω και αυτή την ύστατη ώρα, να σταματήσει τις ξύλινες επιθέσεις στη Ν.Δ., να αποφύγει τον πατριωτικό κομματικό λόγο και να υιοθετήσει εσκεμμένα προτάσεις του κ. Σαμαρά ή του κ. Καρατζαφέρη ή της κ. Μπακογιάννη για την ανάπτυξη και την οικονομία. Μόνον έτσι θα πείσει ότι δεν τους θέλει για σωσίβιο για να σωθεί ο ίδιος, αλλά η χώρα... Πρέπει λοιπόν να παραδεχθεί τα λάθη που έκανε, όπως π.χ. την υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα, και να δείξει επιτέλους πως «ακούει» και πως δεν βλέπει τη συναίνεση ως φτηνό επικοινωνιακό τρικ.
Στο κάτω κάτω της γραφής πριν ζητήσει συναίνεση από τους απέναντι, θα πρέπει ο ίδιος να εξασφαλίσει τη συναίνεση από τους δικούς του. Τι να τον κάνει τον κ. Σαμαρά αν δεν έχει την κ. Κατσέλη μαζί του και αν η μισή κυβέρνηση τον αγνοεί επιδεικτικά;
Η χώρα βρίσκεται σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι συνθήκες και η Ιστορία απαιτούν από την πολιτική μας ηγεσία να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο κόσμος είναι εξαγριωμένος με τους πολιτικούς και το πολιτικομιντιακό σύστημα. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να τον κοροϊδέψει ή ότι απλά θα καβαλήσει το κύμα της οργής και θα τη βγάλει καθαρή κάνει τεράστιο λάθος.
Μέχρι τώρα ο κ. Παπανδρέου έδειξε ότι διαθέτει πείσμα και πως όταν καταλάβει τι πρέπει να γίνει, προσπαθεί να το κάνει. Δεν είναι και τόσο καλός στο μάνατζμεντ και δεν μπορεί να επιβληθεί στο παλαιό ΠΑΣΟΚ. Η μόνη του ελπίδα να μην καταγραφεί ως διαχειριστική υποσημείωση και αποτυχία είναι να κάνει μόνος του την ολική επανεκκίνηση: να ξεπεράσει τον εαυτό του επιδιώκοντας ειλικρινή συναίνεση και να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα αγνοεί τις εσωκομματικές ισορροπίες και τους «κολλητούς» και θα βασίζεται σε ό,τι καλύτερο διαθέτει η χώρα. «Το έχει;», όπως θα έλεγε κάποιος πιτσιρικάς σήμερα.
Θα δείξει.