Χειροκροτούσαν, έδιναν συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον γελώντας, την ώρα που έξω επισήμως πλέον καταλυόταν η δημοκρατία. Χειροκροτούσαν γιατί θα εισπράξουν τα μπράβο της τρόικας και γιατί θα έχουν εξυπηρετήσει στο έπακρο τις εντολές μιας ελίτ που δεν θέλει να έχει καμιά ανησυχία στο κεφάλι της για τα ασύστολα κέρδη της, για τη κυριαρχία της, για τη καλοπέρασή της. Γέλαγαν χωρίς καμιά ντροπή στη μούρη ενός λαού που στοιβαζόταν στο μετρό, στις στοές, στα στενά, για να ξεφύγει από τη λαίλαπα μιας πρωτοφανούς και χωρίς καμιά δικαιολογία βία.
Η δειλή χούντα. Δεν υπήρξαν εμβατήρια στα ραδιόφωνα. Δεν υπήρξαν τανκ στους δρόμους. Δεν υπήρξε διάγγελμα κάποιου στρατιωτικού στα δίκτυα όλης της χώρας όπου μας ενημέρωνε ότι από τώρα και μέχρι νεωτέρας διαταγής αναστέλλονται τα τάδε δικαιώματα. Δεν υπήρχαν αντίπαλοι, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι. Οι αντίπαλοι ήταν αδιακρίτως ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ... Από τη τιμωρία της χούντας της τρόικας μπορούσε να ξεφύγει μόνο όποιος κάθισε ήσυχα, σιωπηλά και υποταγμένα στο σπίτι.
Βουλευτές εκλεγμένοι από τον ίδιο το λαό για να διαφυλάξουν τα δικαιώματά του και την ελευθερία του υπήρχαν μέσα στη Βουλή την ώρα που έξω τα χημικά έπεφταν με πρωτοφανή μανία πάνω σε κάθε πολίτη. Όχι στους κουκουλοφόρους, όχι σε εκείνους τους γνωστούς άγνωστους, αλλά σε ανθρώπους πολίτες με πρόσωπα καθαρά χωρίς κουκούλες, άοπλους, με τα παιδιά στο χέρι, νέους και μη, ανθρώπους που ήθελαν να διαδηλώσουν να φωνάξουν για τη παράδοση της χώρας τους και της ζωή τους σε μια νέα κατοχή.
Ο κόσμος αυτός κατέβαινε με τη σιγουριά πως πάρα τη σύγκρουση με τα σχέδια της κυβέρνησης δρούμε σε καθεστώς δημοκρατίας. Γιατί δεν υπάρχει κανένας ηλίθιος σε αυτό το κόσμο που να κατεβαίνει σε χούντα στο δρόμο άοπλος, με τα παιδιά στο χέρι να κάνει ειρηνική διαμαρτυρία. Ο κόσμος κατέβαινε μπροστά σε ένα κοινοβούλιο που είναι ενεργό και όχι σφραγισμένο και στο οποίο μέσα υπήρχαν οι εκπρόσωποί του νόμιμα εκλεγμένοι από τον ίδιο.
Μη βαράτε είπε εκείνο το παιδί ερχόμενο σε άμεση επαφή με τα όργανα καταστολής της χούντας. Υπέθετε ίσως πως υπάρχει τρόπος επικοινωνίας, πως αυτό που γινόταν περιείχε διαλεκτικά στοιχεία, και πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει πως τίποτα από ότι είχε μάθει μέχρι σήμερα δεν ισχύει βρέθηκε ματωμένος στο έδαφος. Τον πάτησαν και προσπέρασαν στον επόμενο.
Οι δυνάμεις καταστολής και ότι έκαναν χτες δεν ήταν κάτι το ανεξήγητο και πρωτόγνωρο. Γι αυτό ονομάζονται όργανα τάξης, καταστολής. ΟΡΓΑΝΑ. Δεν δρουν αυθαίρετα, δρουν κάτω από εντολές. Άσχετα με το ατομικό προφίλ του κάθε οργάνου και και κατά πόσο είναι απλά πειθήνιο όργανο ή το χαίρεται κιόλας, σαν σύνολο είναι ΟΡΓΑΝΑ ΤΑΞΗΣ που εκτελούν εκείνο για το οποίο έχουν εκπαιδευτεί.
Με βίαιο ή μη τρόπο πρέπει να ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΝ ότι ενοχλεί τους εντολοδόχους. Και αυτό σε μια περίοδο χούντας, είναι ακόμα και η συγκέντρωση πάνω από τρία άτομα όπως καλά γνωρίζουμε. Είναι η ελευθερία του λόγου, της σκέψης και φυσικά των πράξεων που αναστέλλονται και οι παραβάτες πατάσσονται ανελέητα. Αυτό που τώρα πρέπει να μάθουμε και να είμαστε προετοιμασμένοι είναι τι ακριβώς κάνει η χούντα μιας δημοκρατίας όπου ο υπεύθυνος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι εκλεγμένος από τον ίδιο το λαό εναντίον του οποίου δίνονται οι εντολές για άσκηση βίας.
Μάλλον οι χούντες και οι δυνάμεις κατοχής πλέον δεν χρειάζονται τανκ. Δεν έχουν ανάκη (ακόμα) να γεμίσουν φυλακές συμόρφωσης των αντιφρονούντων. Έχουν να κάνουν με πολίτες ανυποψίαστους, που τους εκτελούν στη καθημερινότητα με άλλα κόλπα, που τους καίνε το μυαλό με ψεύτικες υποσχέσεις για να αρπάζουν τη ψήφο, και όταν το μυαλό αυτό βρίσκει διέξοδο και αρχίζει να λειτουργεί εκ νέου του το καίνε με χημικά για να τρομάξουν και να αποδυναμώσουν της νεογέννητες φωνές διαμαρτυρίας.
Υπάρχει όμως κάτι θετικό σε όλα αυτά. Φυσικά και υπάρχει.
Το παιδί εκείνο που έπεσε κάτω στο δρόμο, όπως και εκατοντάδες άλλα, οι ανυποψίαστοι πολίτες που λιποθύμησαν στους δρόμους ή κράταγαν τα ματωμένα κεφάλια από τις πέτρες, εκείνοι που νόμιζαν πως επειδή δεν συμμετέχουν και έτρωγαν ήσυχα και αμέριμνοι με τις οικογένειές τους στις πιο εκεί γειτονιές και ξαφνικά δέχτηκαν επίθεση χωρίς κανένα λόγο, εκείνοι που πήγαιναν σε άλλες δουλειές επίσης ήσυχοι πως όλα αυτά δεν τους αφορούν και βρέθηκαν μέσα σε στοές να ξερνάνε και να πέφτουν στο έδαφος χωρίς ανάσα, μετά το σοκ δημιουργούν ένα σπουδαίο και καίριας σημασίας ερώτημα.
ΓΙΑΤΙ?
Γνωρίζοντας ότι δεν είναι κουκουλοφόροι, ότι δεν πέταξαν καμιά πέτρα, ότι τόσες μέρες κατέβαιναν σαν Παναγίες στο σύνταγμα, ότι ήταν φιλήσυχοι και αμέτοχοι στις φασαρίες, γνωρίζοντας ότι η αγανάκτισή τους προερχόταν από τα πλέον δίκαια αιτήματα που μπορεί να έχει ένας πολίτης σε μια δημοκρατία (εργασία, σύνταξη, μόρφωση και δουλειά για τα παιδιά του, όχι πετσόκομμα των μισθών, όχι εξόντωση από φτώχεια, όχι ξεπούλημα της πατρίδας σε μια νέα κατοχή, τιμωρία των ενόχων που κατασπάλησαν το δημόσιο χρήμα και υποθήκευσαν το κράτος) έμειναν ζαλισμένοι και ματωμένοι στο χώμα να αναρωτιούνται
ΓΙΑΤΙ?
Κι αυτό το γιατί είναι το πρώτο βήμα για να καθαρίσει η βρώμα. Γιατί η πρώτη αυτή λεξούλα σύντομα από πολλούς και κυρίως νέους που βράζει το αίμα τους και που το μέλλον τους ξεπουλήθηκε θα συμπληρωθεί και με άλλες δύο
ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΑΛΗΤΕΣ?
Και μετά με άλλες τέσσερις ακόμα
ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΑΛΗΤΕΣ? ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙ.
Και αυτές οι πρώτες λέξεις που διαλύουν τις αυταπάτες και τις μάταιες ελπίδες συννενόησης με τους ηγέτες της δημοκρατίας της μπανανίας, θα αναζητήσουν λύση, δυναμική πλέον και χωρίς κανένα έλεος, με πλήρη σύγκρουση με τους νεο-δοσίλογους .
Ο ανυποψίαστος μέχρι προχτές και φιλήσυχος πατέρας κάλυπτε το κοριτσάκι του χτες που είχε τρομάξει κι έκλαιγε ασταμάτητα με τα μάτια κατακόκκινα από τα χημικά. Αυτός ο πατέρας πλέον δεν είναι αγανακτισμένος. Είναι αντίπαλος σε ένα πόλεμο που μόλις κηρύχτηκε.
Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει. Δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί ότι συμβεί. Ξέρουμε όμως ένα πράγμα σίγουρα από σήμερα. Πως στο θάλαμο αερίων της πλατείας Συντάγματος , κάτω από το χειροκρότημα και το γέλιο των υπευθύνων, οι πολίτες που γύρισαν σπίτι δεν μοιάζουν σε τίποτα με εκείνους που μερικές ώρες πριν βγήκαν με το χαμόγελο να πάνε να φωνάξουν ειρηνικά.
Γιατί μην ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Εκτός από τα χημικά και την ασύστολη βία που έπεσε πάνω στα κεφάλια μας, σύντομα ξεκινούν και τα μέτρα που θα υποστούμε πλέον με μαθηματική ακρίβεια. Κι όταν εκτός από τις μνήμες του καψίματος στα μάτια και στο στόμα, υπάρξουν οι άδειες τσέπες, η ανεργία, τα απλήρωτα χρέη, τα κλειστά μαγαζιά, η απόγνωση της κάθετης πτώσης, τότε μάλλον θα είναι λίγο πιο ζόρικα τα πράγματα για τα όργανα του κράτους και του παρακράτους.
Link απο τον αναγνώστη Δημήτρη
http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/06/blog-post_2098.html
Η δειλή χούντα. Δεν υπήρξαν εμβατήρια στα ραδιόφωνα. Δεν υπήρξαν τανκ στους δρόμους. Δεν υπήρξε διάγγελμα κάποιου στρατιωτικού στα δίκτυα όλης της χώρας όπου μας ενημέρωνε ότι από τώρα και μέχρι νεωτέρας διαταγής αναστέλλονται τα τάδε δικαιώματα. Δεν υπήρχαν αντίπαλοι, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι. Οι αντίπαλοι ήταν αδιακρίτως ΟΠΟΙΟΝ ΔΕΙΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΑΣ... Από τη τιμωρία της χούντας της τρόικας μπορούσε να ξεφύγει μόνο όποιος κάθισε ήσυχα, σιωπηλά και υποταγμένα στο σπίτι.
Βουλευτές εκλεγμένοι από τον ίδιο το λαό για να διαφυλάξουν τα δικαιώματά του και την ελευθερία του υπήρχαν μέσα στη Βουλή την ώρα που έξω τα χημικά έπεφταν με πρωτοφανή μανία πάνω σε κάθε πολίτη. Όχι στους κουκουλοφόρους, όχι σε εκείνους τους γνωστούς άγνωστους, αλλά σε ανθρώπους πολίτες με πρόσωπα καθαρά χωρίς κουκούλες, άοπλους, με τα παιδιά στο χέρι, νέους και μη, ανθρώπους που ήθελαν να διαδηλώσουν να φωνάξουν για τη παράδοση της χώρας τους και της ζωή τους σε μια νέα κατοχή.
Ο κόσμος αυτός κατέβαινε με τη σιγουριά πως πάρα τη σύγκρουση με τα σχέδια της κυβέρνησης δρούμε σε καθεστώς δημοκρατίας. Γιατί δεν υπάρχει κανένας ηλίθιος σε αυτό το κόσμο που να κατεβαίνει σε χούντα στο δρόμο άοπλος, με τα παιδιά στο χέρι να κάνει ειρηνική διαμαρτυρία. Ο κόσμος κατέβαινε μπροστά σε ένα κοινοβούλιο που είναι ενεργό και όχι σφραγισμένο και στο οποίο μέσα υπήρχαν οι εκπρόσωποί του νόμιμα εκλεγμένοι από τον ίδιο.
Μη βαράτε είπε εκείνο το παιδί ερχόμενο σε άμεση επαφή με τα όργανα καταστολής της χούντας. Υπέθετε ίσως πως υπάρχει τρόπος επικοινωνίας, πως αυτό που γινόταν περιείχε διαλεκτικά στοιχεία, και πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει πως τίποτα από ότι είχε μάθει μέχρι σήμερα δεν ισχύει βρέθηκε ματωμένος στο έδαφος. Τον πάτησαν και προσπέρασαν στον επόμενο.
Οι δυνάμεις καταστολής και ότι έκαναν χτες δεν ήταν κάτι το ανεξήγητο και πρωτόγνωρο. Γι αυτό ονομάζονται όργανα τάξης, καταστολής. ΟΡΓΑΝΑ. Δεν δρουν αυθαίρετα, δρουν κάτω από εντολές. Άσχετα με το ατομικό προφίλ του κάθε οργάνου και και κατά πόσο είναι απλά πειθήνιο όργανο ή το χαίρεται κιόλας, σαν σύνολο είναι ΟΡΓΑΝΑ ΤΑΞΗΣ που εκτελούν εκείνο για το οποίο έχουν εκπαιδευτεί.
Με βίαιο ή μη τρόπο πρέπει να ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΥΝ ότι ενοχλεί τους εντολοδόχους. Και αυτό σε μια περίοδο χούντας, είναι ακόμα και η συγκέντρωση πάνω από τρία άτομα όπως καλά γνωρίζουμε. Είναι η ελευθερία του λόγου, της σκέψης και φυσικά των πράξεων που αναστέλλονται και οι παραβάτες πατάσσονται ανελέητα. Αυτό που τώρα πρέπει να μάθουμε και να είμαστε προετοιμασμένοι είναι τι ακριβώς κάνει η χούντα μιας δημοκρατίας όπου ο υπεύθυνος Υπουργός Προστασίας του Πολίτη είναι εκλεγμένος από τον ίδιο το λαό εναντίον του οποίου δίνονται οι εντολές για άσκηση βίας.
Μάλλον οι χούντες και οι δυνάμεις κατοχής πλέον δεν χρειάζονται τανκ. Δεν έχουν ανάκη (ακόμα) να γεμίσουν φυλακές συμόρφωσης των αντιφρονούντων. Έχουν να κάνουν με πολίτες ανυποψίαστους, που τους εκτελούν στη καθημερινότητα με άλλα κόλπα, που τους καίνε το μυαλό με ψεύτικες υποσχέσεις για να αρπάζουν τη ψήφο, και όταν το μυαλό αυτό βρίσκει διέξοδο και αρχίζει να λειτουργεί εκ νέου του το καίνε με χημικά για να τρομάξουν και να αποδυναμώσουν της νεογέννητες φωνές διαμαρτυρίας.
Υπάρχει όμως κάτι θετικό σε όλα αυτά. Φυσικά και υπάρχει.
Το παιδί εκείνο που έπεσε κάτω στο δρόμο, όπως και εκατοντάδες άλλα, οι ανυποψίαστοι πολίτες που λιποθύμησαν στους δρόμους ή κράταγαν τα ματωμένα κεφάλια από τις πέτρες, εκείνοι που νόμιζαν πως επειδή δεν συμμετέχουν και έτρωγαν ήσυχα και αμέριμνοι με τις οικογένειές τους στις πιο εκεί γειτονιές και ξαφνικά δέχτηκαν επίθεση χωρίς κανένα λόγο, εκείνοι που πήγαιναν σε άλλες δουλειές επίσης ήσυχοι πως όλα αυτά δεν τους αφορούν και βρέθηκαν μέσα σε στοές να ξερνάνε και να πέφτουν στο έδαφος χωρίς ανάσα, μετά το σοκ δημιουργούν ένα σπουδαίο και καίριας σημασίας ερώτημα.
ΓΙΑΤΙ?
Γνωρίζοντας ότι δεν είναι κουκουλοφόροι, ότι δεν πέταξαν καμιά πέτρα, ότι τόσες μέρες κατέβαιναν σαν Παναγίες στο σύνταγμα, ότι ήταν φιλήσυχοι και αμέτοχοι στις φασαρίες, γνωρίζοντας ότι η αγανάκτισή τους προερχόταν από τα πλέον δίκαια αιτήματα που μπορεί να έχει ένας πολίτης σε μια δημοκρατία (εργασία, σύνταξη, μόρφωση και δουλειά για τα παιδιά του, όχι πετσόκομμα των μισθών, όχι εξόντωση από φτώχεια, όχι ξεπούλημα της πατρίδας σε μια νέα κατοχή, τιμωρία των ενόχων που κατασπάλησαν το δημόσιο χρήμα και υποθήκευσαν το κράτος) έμειναν ζαλισμένοι και ματωμένοι στο χώμα να αναρωτιούνται
ΓΙΑΤΙ?
Κι αυτό το γιατί είναι το πρώτο βήμα για να καθαρίσει η βρώμα. Γιατί η πρώτη αυτή λεξούλα σύντομα από πολλούς και κυρίως νέους που βράζει το αίμα τους και που το μέλλον τους ξεπουλήθηκε θα συμπληρωθεί και με άλλες δύο
ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΑΛΗΤΕΣ?
Και μετά με άλλες τέσσερις ακόμα
ΓΙΑΤΙ ΒΡΕ ΑΛΗΤΕΣ? ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΑΣΕΙ.
Και αυτές οι πρώτες λέξεις που διαλύουν τις αυταπάτες και τις μάταιες ελπίδες συννενόησης με τους ηγέτες της δημοκρατίας της μπανανίας, θα αναζητήσουν λύση, δυναμική πλέον και χωρίς κανένα έλεος, με πλήρη σύγκρουση με τους νεο-δοσίλογους .
Ο ανυποψίαστος μέχρι προχτές και φιλήσυχος πατέρας κάλυπτε το κοριτσάκι του χτες που είχε τρομάξει κι έκλαιγε ασταμάτητα με τα μάτια κατακόκκινα από τα χημικά. Αυτός ο πατέρας πλέον δεν είναι αγανακτισμένος. Είναι αντίπαλος σε ένα πόλεμο που μόλις κηρύχτηκε.
Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει. Δεν ξέρουμε πότε θα συμβεί ότι συμβεί. Ξέρουμε όμως ένα πράγμα σίγουρα από σήμερα. Πως στο θάλαμο αερίων της πλατείας Συντάγματος , κάτω από το χειροκρότημα και το γέλιο των υπευθύνων, οι πολίτες που γύρισαν σπίτι δεν μοιάζουν σε τίποτα με εκείνους που μερικές ώρες πριν βγήκαν με το χαμόγελο να πάνε να φωνάξουν ειρηνικά.
Γιατί μην ξεχνάμε κάτι σημαντικό. Εκτός από τα χημικά και την ασύστολη βία που έπεσε πάνω στα κεφάλια μας, σύντομα ξεκινούν και τα μέτρα που θα υποστούμε πλέον με μαθηματική ακρίβεια. Κι όταν εκτός από τις μνήμες του καψίματος στα μάτια και στο στόμα, υπάρξουν οι άδειες τσέπες, η ανεργία, τα απλήρωτα χρέη, τα κλειστά μαγαζιά, η απόγνωση της κάθετης πτώσης, τότε μάλλον θα είναι λίγο πιο ζόρικα τα πράγματα για τα όργανα του κράτους και του παρακράτους.
Link απο τον αναγνώστη Δημήτρη
http://vasiliskos2.blogspot.com/2011/06/blog-post_2098.html