Απο τον Σπύρο Ριζόπουλο.
Τα οικονομικά επιτελεία, τουλάχιστον επί την εποχή Σημίτη και εντεύθεν, θεωρούν εαυτούς λογιστές. Σκέφτονται μόνο με πινακάκια και αριθμούς κατά το γνωστό «δύο το λάδι, τρείς το ξύδι πέντε το λαδόξυδο» και έχουν την εντύπωση πως επειδή είναι καλοί λογιστές είναι και καλοί Υπουργοί Οικονομικών. Αν η πολιτική ήταν λογιστική, τότε θα έπρεπε να έχουμε Υπουργό την Grant Thornton και όχι τον Στουρνάρα. Γιατί δηλαδή να μην έχεις τον καλύτερο;
Θεωρητικά λοιπόν η πολιτική πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από τη λογιστική. Η πολιτική πρέπει να έχει βούληση. Να θέλει δηλαδή να σπρώξει τα πράγματα σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση έναντι κάποιας άλλης. Το δεύτερο λοιπόν δομικό στοιχείο της πολιτικής πρέπει να είναι η επιλογή. Αυτό δεν θα σου το πουν ποτέ οι αριθμοί μόνοι τους. Θα στο πει η ιδεολογία σου. Το τρίτο χαρακτηριστικό λοιπόν της πολιτικής πρέπει να είναι η ιδεολογία. Απολιτίκ πολιτική δεν υπάρχει, είναι λογιστική διεκπεραίωση.
Αντί λοιπόν να γίνεται όλος αυτός ο σαματάς περί του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, με διαρροές, «λαγούς» και «πήγαινε– έλα», θα εμφανιζόταν ένα νομοσχέδιο το οποίο θα προέβλεπε τα εξής πέντε απλά πράγματα:
- Κοινός φορολογικός συντελεστής για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις 20%.
- Επαναφορά του ΦΠΑ στα επίπεδα του 2008.
- Δυνατότητα περαίωσης για όλες τις φορολογικές υποθέσεις που εκκρεμούν στη δικαιοσύνη, με ταυτόχρονη άρση των όποιων αξιόποινων συνεπειών.
- Πλήρες αφορολόγητο τριών χρήσεων για κάθε νέα επιχείρηση που ανοίγει, είτε πρόκειται για ψιλικατζίδικο, είτε πρόκειται για πολυεθνικό γίγαντα.
- Καμία γραφειοκρατική ταλαιπωρία. Ό,τι δηλώνεται στην eφορία θεωρείται αξιόπιστο με μια απλή υπογραφή από τον φορολογούμενο. Σε περίπτωση ελέγχου, αν διαπιστωθεί πως τα στοιχεία που δηλώθηκαν δια της μίας και μόνης υπογραφής είναι ανακριβή, να εφαρμόζονται, χωρίς δυνατότητα αμφισβήτησης από την πλευρά του φορολογούμενου, τα προβλεπόμενα σε αντίστοιχες περιπτώσεις από το αμερικανικό IRS.
Μπορεί να στεναχωρηθούν οι λογιστές, αλλά και η Ελλάδα πρέπει να ζήσει. Αυτό που εμφανίστηκε ως νομοσχέδιο δεν ήταν φορο-λογικό, ήταν η επιτομή του φορο-παράλογου.
ΥΓ: Αντί ο Σαμαράς να παριστάνει σήμερα τη «χήρα Mήτση» του Λαζόπουλου, που ρωτάει «Παράλογο;» αλλά δεν της απαντάει ο τοίχος, συνεπώς…«λογικό!», καλά θα κάνει να αποδείξει ότι διαθέτει τα τρία θεμελιακά χαρακτηριστικά του πολιτικού, όπως περιγράφηκαν παραπάνω. Βούληση να σωθεί η ελληνική οικονομία. Επιλογή υπέρ των Ελλήνων. Ιδεολογία ελεύθερης οικονομίας, με κανόνες σεβαστούς από όλους.
Τα οικονομικά επιτελεία, τουλάχιστον επί την εποχή Σημίτη και εντεύθεν, θεωρούν εαυτούς λογιστές. Σκέφτονται μόνο με πινακάκια και αριθμούς κατά το γνωστό «δύο το λάδι, τρείς το ξύδι πέντε το λαδόξυδο» και έχουν την εντύπωση πως επειδή είναι καλοί λογιστές είναι και καλοί Υπουργοί Οικονομικών. Αν η πολιτική ήταν λογιστική, τότε θα έπρεπε να έχουμε Υπουργό την Grant Thornton και όχι τον Στουρνάρα. Γιατί δηλαδή να μην έχεις τον καλύτερο;
Θεωρητικά λοιπόν η πολιτική πρέπει να είναι κάτι διαφορετικό από τη λογιστική. Η πολιτική πρέπει να έχει βούληση. Να θέλει δηλαδή να σπρώξει τα πράγματα σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση έναντι κάποιας άλλης. Το δεύτερο λοιπόν δομικό στοιχείο της πολιτικής πρέπει να είναι η επιλογή. Αυτό δεν θα σου το πουν ποτέ οι αριθμοί μόνοι τους. Θα στο πει η ιδεολογία σου. Το τρίτο χαρακτηριστικό λοιπόν της πολιτικής πρέπει να είναι η ιδεολογία. Απολιτίκ πολιτική δεν υπάρχει, είναι λογιστική διεκπεραίωση.
Αντί λοιπόν να γίνεται όλος αυτός ο σαματάς περί του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, με διαρροές, «λαγούς» και «πήγαινε– έλα», θα εμφανιζόταν ένα νομοσχέδιο το οποίο θα προέβλεπε τα εξής πέντε απλά πράγματα:
- Κοινός φορολογικός συντελεστής για φυσικά πρόσωπα και επιχειρήσεις 20%.
- Επαναφορά του ΦΠΑ στα επίπεδα του 2008.
- Δυνατότητα περαίωσης για όλες τις φορολογικές υποθέσεις που εκκρεμούν στη δικαιοσύνη, με ταυτόχρονη άρση των όποιων αξιόποινων συνεπειών.
- Πλήρες αφορολόγητο τριών χρήσεων για κάθε νέα επιχείρηση που ανοίγει, είτε πρόκειται για ψιλικατζίδικο, είτε πρόκειται για πολυεθνικό γίγαντα.
- Καμία γραφειοκρατική ταλαιπωρία. Ό,τι δηλώνεται στην eφορία θεωρείται αξιόπιστο με μια απλή υπογραφή από τον φορολογούμενο. Σε περίπτωση ελέγχου, αν διαπιστωθεί πως τα στοιχεία που δηλώθηκαν δια της μίας και μόνης υπογραφής είναι ανακριβή, να εφαρμόζονται, χωρίς δυνατότητα αμφισβήτησης από την πλευρά του φορολογούμενου, τα προβλεπόμενα σε αντίστοιχες περιπτώσεις από το αμερικανικό IRS.
Μπορεί να στεναχωρηθούν οι λογιστές, αλλά και η Ελλάδα πρέπει να ζήσει. Αυτό που εμφανίστηκε ως νομοσχέδιο δεν ήταν φορο-λογικό, ήταν η επιτομή του φορο-παράλογου.
ΥΓ: Αντί ο Σαμαράς να παριστάνει σήμερα τη «χήρα Mήτση» του Λαζόπουλου, που ρωτάει «Παράλογο;» αλλά δεν της απαντάει ο τοίχος, συνεπώς…«λογικό!», καλά θα κάνει να αποδείξει ότι διαθέτει τα τρία θεμελιακά χαρακτηριστικά του πολιτικού, όπως περιγράφηκαν παραπάνω. Βούληση να σωθεί η ελληνική οικονομία. Επιλογή υπέρ των Ελλήνων. Ιδεολογία ελεύθερης οικονομίας, με κανόνες σεβαστούς από όλους.