Εδώ είμαστε. Την ώρα που οι εργατικές οικογένειες έχουν γίνει εφευρέτες για να βρουν τρόπο να τα φέρουν βόλτα, την ώρα που διαπιστώνουν στην πράξη πως όσο καλοί διαχειριστές κι αν είναι το τσουκάλι μένει άδειο. Την ώρα που το «μικρόβιο» της συλλογικής οργάνωσης, του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, κυλάει και πάλι ισχυρό στις αρτηρίες του σώματος της εργατικής τάξης, ορισμένοι σπεύδουν να προλάβουν την εξέλιξη.
Πλασάρουν και πάλι το «δούλοι κι αφεντικά μια πατρίδα» και ζητάνε από τους μισθωτούς σκλάβους να βάλουν και πάλι πλάτη για να σταθεί όρθιος ο αφέντης.
«Δε σφάξανε», λέει μια λαϊκή έκφραση. Και οφείλει να γίνει δόγμα.
Δε σφάξανε, κύριοι.
Πλασάρουν και πάλι το «δούλοι κι αφεντικά μια πατρίδα» και ζητάνε από τους μισθωτούς σκλάβους να βάλουν και πάλι πλάτη για να σταθεί όρθιος ο αφέντης.
«Δε σφάξανε», λέει μια λαϊκή έκφραση. Και οφείλει να γίνει δόγμα.
Δε σφάξανε, κύριοι.
Η εργατική τάξη πρέπει όχι μόνο να μείνει παγερά αδιάφορη για τα προβλήματα των καπιταλιστών (της ιδιωτικής οικονομίας), αλλά να κάνει και τα αδύνατα δυνατά για να βουλιάξουν.
Να τους ανατρέψει και να φέρει το δικό της κοινωνικό και οικονομικό σύστημα.
Κοινωνικοποιημένη οικονομία στα μεγάλα και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και παραγωγική συνεταιριστικοποίηση στους μικρούς αγρότες και μικροεπαγγελματίες και βιοτέχνες.
Για να καλύπτουν τις ανάγκες του λαού και όχι τα κέρδη των μονοπωλείων και πολυεθνικών.
Η ιδιωτική οικονομία σαπίζει και όσο σαπίζει σμπρώχνει στην εξαθλίωση χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόμενους αγρότες νέους και γυναίκες.
Παυλόπουλος Ν. Λάμπρος ΕΡΓΑΤΗΣ