Με την παιδεία παίζει. Ως πότε;
Χαμηλά στην παγκόσμια κατάταξη τα Ελληνικά Πανεπιστήμια κι ας έχουμε αποδεδειγμένα υψηλού επιπέδου επιστημονικό προσωπικό. Κι ας μας κοστίζει ο σπουδαστής των ΤΕΙ διπλάσια απ’ ό,τι ο φοιτητής του Χάρβαρντ.
Για αυτή την κατάσταση έχουν αναλάβει «δράση» όλοι:
- Οι πρυτάνεις που τα κλείδωσαν, ψαρεύοντας ψήφους από τους διοικητικούς
- Το διοικητικό προσωπικό (πάνω από 10.000 άτομα!) που δεν θέλει να καταλάβει ότι τα σοβαρά πανεπιστήμια σ’ όλον τον κόσμο λειτουργούν με το ¼ περίπου των διοικητικών σε αναλογία ανά φοιτητή, για τις υπηρεσίες που τα Ελληνικά παρέχουν.
- Η κυβέρνηση που θέτει κριτήρια, παραμονής και απομάκρυνσης, παντελώς άσχετα με τις ανάγκες των πανεπιστημίων.
- Και οι φοιτητές / συνδικαλιστές που αποφασίζουν ποιος μπαίνει και ποιος όχι στους πανεπιστημιακούς χώρουςμε face control! Είσαι «συναγωνιστής», μπορείς να περάσεις. Δεν είσαι και έρχεσαι για να κάνεις τη δουλειά σου; Έξω!
Πώς φτάσαμε οι διοικητικοί να είναι 4 φορές περισσότεροι από όσους μας χρειάζονται;Νόμος Παυλόπουλου: μονιμοποιήσεις από το παράθυρο όσων εργάζονταν με σύμβαση. Αρκετοί από αυτούς δεν εργάζονταν καν αλλά «διευκόλυναν» με το μπλοκάκι τους καθηγητές που υπερέβαιναν το πλαφόν πρόσθετων αμοιβών και χρειάζονταν… πλυντήριο. Να τα λέμε όλα, ε;
Και τα Συμβούλια Διοίκησης; Παρακολουθούν αποσβολωμένα τη διάλυση χωρίς να μπορούν ουσιαστικά να παρέμβουν. Οι προηγούμενες κινητοποιήσεις των Πρυτάνεων «στρογγύλεψαν» τον νόμο και «έδεσαν τα χέρια» των Συμβουλίων.
Στο μεταξύ η πρόσβαση σε επιστημονικές εργασίες έχει παγώσει από την αρχή του έτους, λόγω ανεξόφλητων οφειλών και η έρευνα προχωράει… στα τυφλά. Μια ακόμα γροθιά στην οικονομία της καινοτομίας που θα μπορούσε να μας βγάλει από την κρίση, αν την αφήναμε να κάνει τη δουλειά της. Και η θέση της χώρας συνεχίζει την ελεύθερη πτώση της στο διεθνή ανταγωνισμό όπως φαίνεται κι από το διάγραμμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πιο κάτω που εξηγεί την κατάντια μας με τον πιο εμφατικό τρόπο. Μακράν οι τελευταίοι. Μας ξεπερνούν μέχρι και τα Σκόπια!
Οι νεοι φοιτητές ακόμα ψάχνουν να βρουν πώς θα εγγραφούν. Εξεταστικές χάνονται (;), γονείς υποχρεώνονται σε δυσβάστακτα, σε τέτοιες εποχές έξοδα, για να μη χάσουν την πρυτανική καρέκλα ο Πελεγρίνης και ο Μυλόπουλος.
Το ρεζίλεμα ξεπέρασε τα σύνορα. Ξένα Πανεπιστήμια βγάζουν μεταβατικές διατάξεις ειδικά για Έλληνες φοιτητές που δεν μπορούν να πάρουν βεβαιώσεις για να ξεκινήσουν τα Μεταπτυχιακά τους. Κατάντια!
Θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;
Φυσικά! Αναβάθμιση των Συμβουλίων Διοίκησης (οι ηλεκτρονικές εκλογές των οποίων απέδειξαν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μη συνδικαλιζόμενων μελών ΔΕΠ τα επιθυμεί), τα οποία θα καταστρώσουν νέα οργανογράμματα για όλα τα Πανεπιστήμια της χώρας και θα προκηρύξουν όλες τις θέσεις από το μηδέν. Θα εξετάσουν τόσο το υπάρχον προσωπικό όσο και όποιον άλλο ενδιαφερόμενο και θα προσλάβουν τους πιο κατάλληλους και άξιους. Προφανώς κάποιοι θα περισσεύουν. Προφανώς κάποιοι θα πρέπει να αλλάξουν πόστο. Προφανώς κάποιοι νέοι υπάλληλοι με περισσότερα προσόντα θα πάρουν τη θέση ήδη εργαζομένων με λιγότερα προσόντα. Όμως το πανεπιστήμιο θα γίνει πιο λειτουργικό και αποδοτικό.
Τι; Δεν γίνονται αυτά στο Δημόσιο; Ακριβώς για αυτό έφτασε η ανώτατη Παιδεία σ’ αυτό το χάλι, γιατί λειτουργεί ως προέκταση του κράτους.
Δημόσιο Πανεπιστήμιο σημαίνει δημόσιες επενδύσεις για έρευνα και εκπαίδευση προς όφελος της κοινωνίας και της οικονομίας, κι όχι μιας μικρής κάστας ανθρώπων που έτυχε να βρουν κολλητό στο κατάλληλο πόστο την κατάλληλη στιγμή. Δημόσιο Πανεπιστήμιο πρέπει να σημαίνει αριστεία – όχι κομματοκρατία.
ΆΜΕΣΑ να ανοίξουν λοιπόν τα Πανεπιστήμια, αλλά ταυτόχρονα το Υπουργείο να σταματήσει τα οριζόντια μέτρα, εξισώνοντας δίκαιους και άδικους. Αν θέλει να ελέγξει κάτι, να ελέγξει τη διαδικασία μιας αντικειμενικής αξιολόγησης από την μεριά των Πανεπιστημίων. Και οπωσδήποτε να καταργήσει όλες ανεξαιρέτως τις ρυθμίσεις που ενθαρρύνουν την κομματικοποίηση μέσα στο Πανεπιστήμιο.
Υπάρχει πολιτική βούληση για πραγματική εξυγίανση;