"Όποιος νομίζει ότι η όλο και πιο ανεξέλεγκτη κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα θα έχει καλή έκβαση ονειρεύεται. Δεν υπάρχει αξιόπιστο σχέδιο ανάκαμψης" λέει άρθρο της Huffington Post με τίτλο: "Ελλάδα: Πόσο απέχει η χούντα;".
Το άρθρο που υπογράφει ο Bill Frezza, ο οποίος επίσης αρθρογραφεί στο Forbes, περιγράφει την κατάσταση στη χώρα μας με εξαιρετικά μελανά χρώματα και υποστηρίζει ότι αργά η γρήγορα η μεσαία τάξη που πλήττεται βάναυσα θα αναζητήσει ασφάλεια σε κάποιο ακραίο μόρφωμα που θα καταλάβει δια της βίας την εξουσία.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, η απελπισία είναι διάχυτη, το ίδιο και η αίσθηση ότι η χώρα διαλύεται με τα αριστερά και δεξιά κόμματα να υιοθετούν όλο και πιο ακραία ρητορική καλύπτοντας το κενό που άφησε το χωρίς κύρος πλέον και υπό κατάρρευση κέντρο.
Το άρθρο αναφέρεται στα πρωτοσέλιδα του ελληνικού Τύπου όπου βρίσκουμε φαινόμενα διάλυσης και παράνοιας.
Ένα από αυτά: το γεγονός ότι αποψιλώνονται δάση γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να αγοράσει πετρέλαιο του οποίου η τιμή εκτοξεύτηκε, πράγμα που με τη σειρά του οδήγησε στο να δημιουργηθεί "τρύπα" στον προϋπολογισμό, καθώς το κράτος δεν εισέπραξε όσα περίμενε από τις πωλήσεις του.
Μιλά για την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου της μεσαίας τάξης, την αύξηση των αυτοκτονιών, την ύφεση, την ανεργία, την τρομοκρατία που σηκώνει και πάλι το "κεφάλι "της, τις επιθέσεις σε αλλοδαπούς από ακροδεξιές συμμορίες και όλα αυτά τα φαινόμενα που είναι πια γνωστά σε όλο τον κόσμο για την Ελλάδα.
Ο αρθρογράφος - χρησιμοποιώντας ο ίδιος στερεότυπα - αναφέρει ότι ο ελληνικός χαρακτήρας έχει αρκετές αντιθέσεις.
Από τη μία πλευρά η καρικατούρα του τεμπέλη φοροφυγά που πίνει ούζο με τους φίλους στην ταβέρνα, ενώ εισπράττει μισθό για μία δουλειά που δεν κάνει και στην οποία τον διόρισε ο θείος του.
Από την άλλη οι Έλληνες που επαίνεσε ως και ο Χίτλερ για το πνεύμα αντίστασής τους στη γερμανική επέμβαση λέγοντας σύμφωνα με το άρθρο: "Χάρη της ιστορικής αλήθειας πρέπει να ομολογήσω ότι από όλους όσους μας αντιστάθηκαν κανείς δεν πολέμησε με τόση τόλμη και με μεγαλύτερη περιφρόνηση του θανάτου".
Πρόκειται για έναν ευμετάβλητο συνδυασμό, αναφέρει ο κ. Ρέζα.
Η πίεση αυξάνεται όσο το ρολόι μετρά μέχρι την επόμενη δόση, πράγμα που θα σταματήσει μόλις οι δανειστές καταλάβουν πως οι υποσχέσεις των κυβερνήσεων έχουν τόσο κύρος όσο αυτές της Πηνελόπης στους μνηστήρες, σύμφωνα με τον αρθρογράφο που αναρωτιέται αν θα οδηγηθούμε σε ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των άκρων.
Και καταλήγει: "Σε πόσο χρόνο η τρομοκρατημένη και πληγωμένη μεσαία τάξη θα στηρίξει μία χούντα που θα υποσχεθεί ασφάλεια; Κάποιος θα πρέπει να διασφαλίσει στην τάξη όταν τα γερμανικά χρήματα τελειώσουν γιατί η Γερμανία δεν θα στείλει στρατιώτες να αποκαταστήσουν την ειρήνη".